Пайшла ты, любая, пад гоман жоўтых сосен, (Ушла, любимая, под шелест желтых сосен)
Пайшла, маўклівая, пад хваль жытнёвых шум (Ушла, молчунья, под волн пшеничных шум)
...
Пайшла, пакінуўшы мне золкі і туманы (Ушла, покинув мне промозглый и туманный [запах])
...
Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся (Ушла, и больше не вернёшься ты, Олеся)
АЛЕСЯ | ОЛЕСЯ |
Ці помніш першае нясмелае прызнанне?.. (А помнишь ты то первое несмелое признанье?..)
Над намі жаўранкам звінеў і плакаў май. (Над нами жаворонком звенел и плакал май.)
Назаўтра золкае, туманнае світанне, (Назавтра был рассвет промозглый и туманный)
Суровы позірк твой і мой нямы адчай. (Суровый взгляд твой и мой немой отчай.)
Аркадзь КуляшоўБывай…
Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая.
Чаму так горка, не магу я зразумець.
Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае
На ўсходзе дня майго, якому ружавець.
Ці помніш першае нясмелае прызнанне?..
Над намі жаўранкам звінеў і плакаў май.
Назаўтра золкае, туманнае світанне,
Суровы позірк твой і мой нямы адчай.
Пайшла ты, любая, пад гоман жоўтых сосен,
Пайшла, маўклівая, пад хваль жытнёвых шум,
Туды, дзе гойдала зялёнае калоссе
На сцежках ростані мой адзінокі сум.
Пайшла за ціхія, далёкія прасторы
Світальнай зоркай ты, што гасне ў сіняве.
Душы пакрыўджанай гарачыя дакоры
Слязой халоднаю застылі на траве.
Пайшла, пакінуўшы мне золкі і туманы,
Палынны жаль смугой ахутаных дарог,
Каб я хвілінны боль і горыч гэтай раны
Гадамі ў сэрцы заглушыць сваім не мог.
Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.
Бывай, смуглявая, каханая, бывай.
Стаю на ростанях былых, а з паднябесся
Самотным жаўранкам звініць і плача май.
Бывай, абуджаная ў сэрцы, дарагая.
Твой светлы вобраз панясу я па жыцці.
На ўсходзе дня майго заранка дагарае,
Каб позна вечарам на захадзе ўзысці.